از نام اگر نگذری از ننگ برون آ

ای نکهت گل اندکی از رنگ برون آ

عالم همه از بال پری آینه دارد

گو شیشه نمودارشو و سنگ برون آ

زین عرصة اضداد مکش ننگ فسردن

گیرم همه تن صلح شوی جنگ برون آ

تا شهرت واماندگی ات هرزه نباشد

یک آبله وار از قدم لنگ برون آ

آب رخ گلزار وفا وقف گدازی ست÷

خونی به جگرجمع کن ورنگ برون آ

تا شیشه نه ای سنگ نشسته ست به راهت

از خویش تهی شوز دل تنگ برون آ

بک لعزش پا جادة توفیق طلب کن

از زحمت چندین ره و فرسنگ برون آ

وحشتکدة ما و منت گرد خرامی است

زین پرده چه گویم به چه آهنگ برون آ

افسردگیی نیست به اوهام تعلق

هرچند شررنیستی ازسنگ برون آ

در نالهٔ خا مش نفسان مصلحتی هست

ای صافی مطلب نفسی زنگ برون آ

زندانی اندوه تعلق نتوان بود

بیدل دلت از هرچه شود تنگ برون آ